「你想講咩?」佢好似暗示緊我,但我唔肯定。

「就算你未係最好,我都鍾意你。」佢塊面返到我面前,距離又近咗。

「但係我咩都比唔到你,我讀書差、冇錢,然後又矮、毒、柒。」我講出咗我一直都唔夠膽講嘅嘢。

「男人三十而立,你而家冇啫,十二年後嘅事邊個知。」

十二年後會點的確係連算命佬都未必知,但我對自己真係冇信心…





一啲都冇。

我覺得,我成世都會係咁。

我係咁諗,但我從來唔夠膽講出口。

我將重點擺落基本上變唔到嘅三樣嘢到:「咁矮、毒同柒呢?」

「毒?」佢指住我痴喺牆上面嗰張啊源嘅「我覺得自己係零」貼紙:「啊源當年都毒到計都傾唔到半句,而家又咪娶老婆生埋仔。」





好似又係,啊源都可以,點解我唔得?

一語道破,但我…

真係襯得上你咩?

「咁…」

我未開始講,佢就錫咗落嚟。





佢褪後,得返我呆咗喺到。

「我都唔係完美,咁我哋咪一齊進步。」佢雙手摸住我兩邊面:「你唔要你覺得,我要我覺得。我覺得你好撚靚。」

佢嘆咗啖氣:「你知唔知重點係咩?」

我擰咗擰頭,然後…

佢再一次錫埋嚟。

輕輕嘅一吻,但我感受到佢有幾愛我。

「重點係你。」佢眼都唔眨咁望住我。

唔知係咪我仲宿醉緊,個人仲好敏感,聽完佢幾句之後啲眼淚就湧曬出嚟,喺個眼框到𠺘𠺘下。





「做咩喊啊?」佢唔係好反應到。

我攬住佢,佢將我個頭埋咗落佢心口到,然後我啲就好似失堤咁湧出嚟。

「無事無事,唔喊唔喊。」佢一手溫柔咁摸我個頭,一手輕力咁拍我背脊。

我聽住佢嘅心跳聲,而我嘅心跳都好似慢慢同佢同步。

佢溫暖嘅體溫包圍住我,加上佢一直輕力咁拍我背脊,我都慢慢平伏返。

佢耷低頭望住我:「好返啲未啊?」

我抬高頭:「嗯,好好多啦。」





「咁我要問你嘢喇喎。」

「你講啦。」我知佢要問咩,但我想佢講。

「你可唔可以同我一齊。」

「嗯。」我扤咗扤頭。

我將個頭埋落去佢心口到,佢都攬實我,然後輕輕咁、慢慢咁掃我背脊。