老寊講,三千米對我呢個幾千年冇做過運動嘅老人家真係一個冇可能嘅任務,先唔好話咩十至十一分鐘,我連可唔可以跑曬全程都係一個問題。

雖然我琴日係半路瞓低咗,但抖咗一陣之後我都係跑曬全程,咁就導致今日我啲肌肉都係痛到好似想攞我命咁。

不過,我今日都係會繼續,但係唔係因為我想去,而係因為向晴叫我同佢一齊跑。

我同佢約係我屋企樓下,而終點就同琴日一樣。

我啱啱出𨋢,就見到佢喺我棟樓嘅正門出面等緊,但係因為我只能夠係門罅見到佢嘅一部分,我仲未睇到佢着咗咩衫褲。





我推開大門嘅一刻,我先睇到佢嘅衣着,同一時間,我比佢嘅衣着仲有身材刷新咗我五觀,同佢琴日平凡到我冇印象嘅衣着完全唔同。

真理褲同Sport Bra,令佢嘅上圍同下圍完整咁呈現係我眼前。

好彩我即刻將我嘅視線移到十萬九千里之外,如果唔係我兩個鼻窿應該會出現兩條瀑布。

我深吸一啖氣,做好一切心理準備先將個視線拉返去佢身上。

「你知唔知我等咗你幾耐?」





佢一邊講,一邊跳下跳下,心口果兩舊野上下搖搖下,加埋佢鼓腮個嗲樣,我真係求下你停啦好嗎。

我夾硬扮冷靜:「對唔住我遲咗,行啦。」

我有預感,我今日會同琴日一樣,不過唔係跑到攰,而係扯到攰。

我同佢平排咁跑,佢冇講嘢,而我就好想講嘢,但係就唔知要傾咩。

跑咗一半,向晴跑咗入去涼亭休息,而我都喺後面跟住。





我坐咗係佢身邊,唔知點解,心跳好似有啲快,我諗唔係因為做緊運動,因為佢快得有啲不可思議。