呀俊佢好似話走就走咁,之前都無聽佢提過自己會離開香港,突如其來嘅消息一開始又嚇咗我一跳。
 
之後大家真係四散嘅時候,先接受呢一個事實,真係開始體會到剩返嘅都係一啲真心然後又重要嘅朋友。
 
餐飯係歡樂下度過,其實係笑聲嘅背後,隱藏咗男人嘅情意,同埋對歲月嘅唏噓。
 
我哋幾個人一路送呀俊去機場,一路上我哋幾個都提唔起勁,反而係呀俊安慰返我哋。
 
「屌你哋,咪好似出殯咁樣得唔得啊?又唔係唔返嚟。」佢揹住一大袋行李,兩隻手仲有手提袋添。
 




「唉⋯⋯呢個就係呀俊嘅遺言啦。」蕃薯仔同我講。
 
唔知點解,發覺蕃薯仔份人越嚟越開朗,比以前多嘢講咗,以前佢好鬼無膽,又唔係點講嘢,依家識搞下笑。
 
唔知係咪子晴嘅力量呢?
 
係蕃薯仔隔離,佢拖住嘅係子晴,我都好耐無見過佢啦,自從放咗榜,佢話要重讀嘅時候,佢真係斷曬所有社交媒體,咩都唔玩,證明佢真係幾有決心。
 
「仆街啦你!過一排你哋開學識到新朋友就唔會記得我㗎啦。」
 




「點會啊,你咁撚俊!」我用開玩笑嘅方式嚟遮掩自己離別之愁。
 
人生第一次送朋友機。
 
我以為呢啲會係電影先會出現嘅情節,然後呀俊之前一路鍾意嘅女仔會追過嚟機場,同佢講我都會好唔捨得你啊⋯⋯之類,然後相擁,仲要一定要抱起個女仔揼揼圈。
 
「我都差唔多啦,咁⋯⋯」呀俊佢同屋企人整埋啲登機手續,見佢一袋二袋咁,我就百感交集。
 
我以為會好似啲漫畫咁,啲回憶會出返曬嚟,感性咁諗返起以前啲趣事啊,經歷咁。我想講,真係唔係咁,當我想咁樣回想返啲嘢嘅時候,佢就偏偏咩都無。
 




只得傷感,下一再見已經係好耐之後,大家都會有各自嘅新生活,我哋嘅時間軸,好難再重疊。
 
呀俊屋企人都好通氣,話:「你同啲朋友仔講聲掰掰啦⋯⋯」見呀俊媽咪好有禮貌咁同我哋,散發出一種高雅嘅氣質,呀俊真係好幸福。呀俊屋企人過去幫佢哋打理吓啲生活,已經叫我哋所有人覺得羨慕啦。
 
「姨姨啊,可唔可以幫我哋影張相啊?」子晴識趣地問。
 
最後就留低咗呢張相,我係笑得好牽強,打從心底開心唔到。
 
張相嘅我哋,痴得好埋,呢張係青春嘅寫照。
 
蕃薯仔帶頭攬一攬呀俊,然後我哋都一個個咁上去攬住佢,我都好用力咁攬實佢,我哋都唔撚理gay唔gay啦,換轉係平時,一定大聲鳩叫「好撚gay啊!!!!!」
 
「哇,你哋搞到我真係勁想喊⋯⋯」男人真係唔輕易留眼淚,喊得嘅,一定好大件事。
 
呀俊話口未完,就喊起上嚟。




 
「多謝你哋!」佢嗚咽咁講,我都差啲忍唔住,不過隔離嘅子晴就已經忍唔住,跟住喊埋一份。
 
我哋幾個人圍住咁樣,又攬又喊咁,都分唔清,都唔理旁人點睇我哋,可能覺得我哋誇張、戇居,但我好鍾意呢班朋友。
 
喺入去前,我哋將張卡送俾呀俊,係我哋手寫嘅祝福語,係一啲同呀俊熟嘅朋友一齊寫嘅,張卡都幾大張,呀俊收到嗰陣,個樣幾感動。
 
最後呀俊講咗句:「如果佢都有嚟就好啦⋯⋯」
 
「又唔係唔見。」牛佬意味深長咁講咗句,就目送呀俊入離境大堂。
 
呀俊好大力咁同我哋揮手,手上仲拎住我哋送俾佢嘅手寫卡。
 
直至係入面見唔到佢,我哋先放鬆曬落嚟。
 




「咁就走咗⋯⋯」屌,飛仔呢句嘅語氣真係講到好似佢死撚咗咁,俾佢整到笑到gap gap聲。
 
我哋係度講緊呀俊嘅嘢嗰陣,有個女仔氣喘喘咁走埋嚟。
 
「呀俊走咗啦?」佢頭髮凌亂,鬢角仲流緊啲汗。
 
「啱啱入咗去啦⋯⋯」蕃薯仔答佢。
 
我哋對呢個女仔並唔陌生,因為佢係隔離班嘅嘉盈,佢外表清純可愛,有著一個包包臉,笑起上嚟仲有個單邊嘅酒粒。
 
嘉盈聽到之後,個樣好失落,當堂個眼神望去入面,見唔到之後,個眼神就好似唔知飄去邊咁,好迷茫。