一個書生既Player故事: 一二九
訓訓下,我感覺有人望住我就醒咗。
一睜開眼真係嚇親,成部電話隊向我塊面唔夠20cm距離。
「吊,好玩咩。」白眼都反埋。
「攞張相黎昅昅。」我起身坐係床邊,舉起手就想攞江柏琪既電話。
「N-O Noooooooooo!!! 唔俾你Delete!」佢極力反抗,仲想偷走離開我房門。
係短短既幾秒,我由捉實佢電話,變到捉住佢雙手,到一野拉咗佢落床迫佢攬住我,好似韓劇一樣既經典畫面,我都唔知自己係真唔小心定有心咁做。
佢個人失咗平衡成個跌咗落我度。
我攬住咗佢條腰,同佢對望。
我覺得呢個Moment係一個機會,我向前準備錫江柏琪。
但佢卻轉頭,留下一句「唔好」,就拒絕咗我。
江柏琪輕輕推開我,我亦由得佢離開返自己房,因為我唔會迫自己鐘意既人做啲佢唔想做既野。
你知我鐘意你嫁。
我好似自願當兵,唔係,江柏琪由頭到尾都無要我做兵,只係我單方面要求佢俾我做兵?
都唔係呀。
我覺得江柏琪唔係唔鐘意我,只係我地唔係好拍拖既感覺?
我既思緒好混亂,唔知道自己想點。
唔知我地既關係算點。