我同離家出走嘅有錢仔合謀扮拍拖: 十

我自己一個喺梳化呆坐咗差唔多一個鐘。
朱皓言仍然未返嚟。
而家咁夜，佢究竟會喺邊？我頻頻打開電話，想睇吓佢有冇send message嚟，但一個message都冇。
有好幾次，我都想直接打俾佢，但我唔敢。
係我選擇咗拋棄佢，我冇資格要求佢原諒或者返嚟。

呢個時候，大門嗰邊傳來聲響。
我即刻抬頭，朱皓言開門入嚟，我哋正好對視咗。
我哋靜默咗一瞬。
「Sorry。」佢主動開口。「係我頭先反應太大，既然你有出國嘅機會，係應該好好把握㗎，我唔應該咁自私淨係諗自己嘅感受。」




唔應該係佢道歉㗎⋯⋯但我嘅喉嚨好似有嘢哽住咁，發唔出任何聲音。
朱皓言行過嚟，摸咗摸我個頭：「快啲去瞓啦，聽朝我哋仲要返工㗎。」講完佢就入咗浴室沖涼。

呢一晚之後，我哋兩個仍然如常相處。我繼續偷攞餐廳淨低嘅食材返屋企煮晚飯俾佢；而佢仍然會間唔中嚟接我收工。
一切就好似咩都冇發生過一樣。
就好似我唔會有走嘅一日一樣。

「其實你究竟寫緊咩啫，俾我睇吓啦。」我唔死心，朱皓言越遮我就越想知。
佢今日無意中提起佢篇小說就嚟寫完，所以我先按捺不住咁追問，又試圖偷睇。
佢仍然使出同樣招數，衝入我間房。




而我每次都追唔到佢。
「每當呢個時候，我都好想勸你努力啲做運動。我成日想像，如果冇我屋企人呢筆錢，你冇錢還嘅話，你可能就會俾你債主捉去賣。跑快啲至少可以保命吖嘛。」朱皓言嘅嘲笑清晰咁隔住房門傳嚟。
我想打佢，但無能為力。
日子就喺我哋每日嘅小打小鬧中快速度過。
我突然之間好希望朱皓言屋企嗰邊嘅人唔好咁快過嚟搵我，我想好好享受同佢一齊嘅日子。

可惜我嘅願望冇成真到。
隔咗幾日，佢阿媽就派咗人俾張支票我，仲同我講會幫我安排出國嘅嘢。
聽到呢個消息嘅一刻，我竟然冇咗雀躍嘅感覺，腦海中浮現嘅反而係朱皓言嘅臉孔。
返到屋企，我將張支票攞出嚟遞俾朱皓言睇。佢淨係望咗一眼就將支票求其放喺檯。




「你出國嗰度點呀？」朱皓言問。
「你阿媽話會幫我安排。」
「幾好吖，距離夢想又進一步喇。到時開咗餐廳做咗老闆記得帶協下我喎。」佢語調輕快，完全聽唔出佢幾日前先為咗呢樣嘢離家出走咗一個鐘。
而家朱皓言能夠理解我，我本應鬆一口氣，但我嘅心情卻唔知點解越嚟越沉重。
我一出國就至少去一年。返到嚟，朱皓言應該都開始咗佢新生活⋯⋯
今次，我哋可能真係唔會再有交集。