「講到呢度,你有冇唔明?」

「冇啦,唔該晒阿sir。」
本身我已經拖左佢成粒鐘,依家正正差唔多六點。

我係佢準備行出課室離開嗰一刻,捉住左佢手腕。

「阿Sir,我唔知有啲嘢應唔應該同你講...」
我口窒窒咁,扮到好唔自然。



「咩事?你講嚟聽吓睇吓阿Sir幫唔幫到你?」
佢好疑惑咁望住我。

「我...我呢排行樓梯返屋企,附近好似有人跟住我,我唔知呀...但係我有啲不安。你可唔可以陪我行條路?」
我眼神閃閃縮縮,好似真係好擔心好驚咁,就嚟喊咁款。

佢竟然諗都冇諗就應承左我。究竟佢係真正擔心我?定一話係唔想煩,所以先至想快快手手打發我走?

我哋出咗校門,沿住學校旁邊嗰條小路慢慢行,但係佢實在行得太快,我捉實佢。



「阿Sir你行得太快啦,要追上你我好攰㗎嘛。」
我微微喘氣,心口一起一伏,留咗啲汗喺鎖骨。我冇猶豫咁拖住佢隻手,拖得好實好實。
「又話陪我一齊行,比我拖一陣啦,依度都冇人見到。」

佢冇出聲,但同時冇放手,應該係默許左。

我哋背住夕陽咁行,真係好似一對情侶嘅感覺,但有幾刻,佢拎咗手機出嚟覆message,我見到聯絡人名稱係TA,阿Sir同佢講緊會遲少少。

我好唔甘心,難得去到呢一步,我唔想就咁放佢走。



「阿Sir,你仲記唔記得我哋幾個月前,第一次出街,我喺你架車做咗啲咩?」
我想專登勾起佢嗰陣嘅回憶,就係我臨走前錫咗佢一啖。

「唔好再提啦,嗰啲唔係我哋師生可以過界嘅嘢。」

我冇諗過佢會咁答我,嗰一刻個心有啲痛,真係真係拿住拿住咁。

「阿Sir,唔通你對我做過咁多體貼嘅事,就冇鍾意過我?冇對過我有好感?」
我講到呢度,對眼已經紅咗。

「Eve,你要知道,有啲嘢,唔係我呢個身份話做就做到。我承認我對你係有好感,但我唔可以再行多步。」

我努力左成半年,呢半年一直主動嘅都係我,我都好辛苦㗎,我有幾可要咁卑微去鍾意一個人?我覺得自己好委屈,但我唔想再喊,因為留幾多滴眼淚都係無補於事。

我再一次捧起阿Sir塊面,望住佢個嘴,錫左落去。
已有 0 人追稿